اصطلاحی است برای اشاره به وضعیت کاهش فشار یا تشنج در روابط بین دو یا چند کشور. دوره دتانت امکان دارد که در اثر انعقاد یک پیمان رسمی و یا در اثر تحولات راهبرد ملی در عرض چندسال به وجود آید.
در تحولات بررسی شده بعد از جنگ تحمیلی عمدتاً سیاست تنشزدایی و تشنجزدایی بهکار گرفته شده است. طبق نظریه روزنا در تحولات سیاست خارجی ج . ا . ا . بعد از جنگ تحمیلی دو دسته متغیر داخلی (نقش، شخصیت، ساختار اجتماعی، دیوانسالاری) و تغییر محیطی (نظام بینالملل) تأثیرگذار بودهاند.
اهداف و سیاست آمریکا در منطقه خاورمیانه بهخصوص خلیجفارس به شکلهای متفاوتی بوده از جمله جنگ خلیجفارس اول (عراق و کویت) و جنگ آمریکا و عراق که هرکدام به شکلی در سیاست خارجی ج . ا . و در فرآیند تصمیمگیری مؤثر بوده، گسترش بحث جهانی شدن و افزایش ارتباطات و طرح نظریه رویارویی تمدنی نیز از علل بینالملل بکارگیری (سیاست تنشزدایی) بوده است ذهنیت نخبگان سیاسی و ایدئولوژی اسلامی و نقش افکار عمومی نیز در بکارگیری سیاست تنشزدایی مؤثر بوده، ساختار تصمیمگیری و افراد تصمیمگیرنده نیز مؤثر بوده (بعد از جنگ تحمیلی) بیطرفی ایران در جنگ عراق و کویت و همچنین تصمیم بر گسترش همکاری ایران و عربستان و بیطرفی فعال در جنگ آمریکا و عراق از پارامترهای مهم میباشند، با بررسی این عوامل و نظر به اینکه برخی از آنها داخلی و برخی بینالمللی هستند، مشاهده میشود که هر یک به نحوی در سیاست خارجی ج . ا . ا. و همچنین بکارگیری سیاست تنشزدایی که تحول عمده بعد از جنگ بشمار میرود مؤثر بودهاند. بهطور کلی منابع خارجی که تأثیرگذار در سیاست خارجی دولتها هست ماهیت و ساختار نظام بینالملل، خصوصیات واحدهای سیاسی و تشکیلدهنده آن، توانائیهای واحدهای سیاسی در تعامدات بینالمللی و میزان تأثیرگذاری بر یکدیگر را در بر میگیرد.